با افزايش ناگهاني و چشمگير چاقي در سطح جهان پيش بيني مي شود که شيوع ديابت نيز، به عنوان علت اصلي ابتلا به بيماريهاي قلبي عروقي، روبه افزايش باشد. مقاومت به انسولين منجر به افزايش سطوح گلوکز به بالاي محدوده نرمال شده و لذا مقاومت به انسولين به عنوان فاکتور اصلي ابتلا به ديابت و پيشرفت آن به حساب مي آيد. مطالعات پيشين نشان داده اند که توده کم ماهيچه اي ريسک فاکتوري براي مقاومت به انسولين خواهد بود وليکن تاکنون مطالعه اي به بررسي اينکه آيا افزايش توده ماهيچه اي تا حد متوسط يا بالاتر از متوسط، مستقل از سطوح چاقي، منتهي به بهبود تنظيم قند خون خواهد شد يا خير نپرداخته است.
يافته هاي مطالعه اخيري که در مجله(JCEM)(Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism)به چاپ رسيده است حاکي از آن است که هرچه توده ماهيچه اي تام فرد بيشتر باشد، ريسک ابتلا به مقاومت به انسولين (مرحله ي پيش از ديابت) کمتر خواهد بود. مطالعه ي فوق به بررسي اي فراتر از تمرکزهاي معمول بر موضوع کاهش وزن و بهبود شرايط متابوليکي پرداخته است.
محققين مطالعه به بررسي ارتباط توده ماهيچه اسکلتي با مقاومت به انسولين و اختلالات متابوليکي قندخون در يک نمونه 13644 نفري پرداختند. شرکت کنندگان بالاي 20 سال سن داشتند و هيچ يک باردار نبوده و وزني بالاتر از 35 کيوگرم داشتند.
محققين ثابت کردند که توده ماهيچه اي بيشتر (نسبت به سايز بدن) با حساسيت بهتر انسولين و ريسک کمتر پره ديابت و حتي ديابت ارتباط مستقيم دارد. در واقع اين مطالعه نقش مهم حفظ تناسب اندام و ساخت ماهيچه را پيشنهاد مي کند؛ و پيغام خوشي است براي بسياري بيماران دچار اضافه وزن که در کاهش وزن موفق نبوده اند. بدين معنا که هر نوع تلاشي در فعاليت بدني و افزايش بافت ماهيچه اي ستودني بوده و منجر به تغييرات مثبت متابوليکي خواهد شد.
نکته عملي: يافته هاي اين مطالعه پيشنهاد مي کنند که در کنار کنترل تغييرات در دور کمر و BMIبايستي به کنترل توده ماهيچه اي نيز پرداخته شود. شايان ذکر است که مطالعات بيشتري به منظور تعيين نوع و طول مدت فعاليت بدني مورد نياز براي بهبود انسلولين و متابوليسم گلوکز در افراد در معرض خطر احتياج است.